Doordenderen
Ken je dat? Dat gevoel dat iedereen je overvraagd, iets van je wil maar je je tot last voelt als je zelf iets wilt en daar tijd of ruimte voor nodig hebt? En soms ook tijd of aandacht van anderen? Bahbahbah, zo’n maand had ik dus nu. Gewoon doorrennen en doordenderen voor anderen. Dingen doen waar ik geen goed gevoel bij had of het prima vinden maar doorgaan tot het eigenlijk niet meer prima was. Het was alsof meerdere mensen mij hiermee moesten confronteren. Dat ik op mijn hoede moet blijven… Een herinnering dat luisteren naar mijn gevoel op één moet staan.
Als klein meisje...
Als klein meisje kon ik dat als de beste. Mijn ouders kregen terug van mijn juf dat zij op haar gevoel soms kinderen aansprak die iets hadden gedaan wat niet mocht. Maar dat ik haar controle was. Want wanneer ze de goede aansprak, was er niet zoveel aan de hand met mij. Maar als ze de verkeerde aansprak, nou dan was dat van mijn gezicht af te lezen. Ik vond daar wat van en wanneer ze door zou gaan, zou ik daar wat van hebben gezegd. Dat voelde niet OK!
Toen een andere juf in groep 6 vroeg welke regels we thuis hadden, stak ik als enige geen vinger op. Dat maakte haar nieuwsgierig en vroeg welke regels ik had. Mijn antwoord was dat ik geen regels had. En ik ervaarde dat ook zo, voor mij was dat namelijk ‘normaal’. Mijn juf is wel verhaal gaan halen bij mijn ouders en die hebben ook uitgelegd hoe het bij ons thuis ging. Dat ik dus wel degelijk aan bepaalde normen en waarden moest voldoen en dat er afspraken gemaakt werden. Maar ik voelde aan wat kon en wat niet kon. En wanneer ik grenzen over ging voelde ik dat ook.
Rond die leeftijd kwam er ook een ander gevoel. Ik voelde me steeds vaker onbegrepen en ongelukkiger. Maar waarom snapte ik niet. Ik had toch alles en iedereen deed hun best ook voor mij. Er werd soms van vriendinnetjes verwacht dat ik hun beste vriendin was of altijd maar af wilde spreken. Terwijl ik soms prima alleen kon spelen, liever met iemand anders speelde omdat ik dan niet hoefde te voetballen of juist niet alleen maar binnen zat. Ik vond het prima als anderen dat deden en snapte niet dat anderen verwachtingen van mij hadden zonder dat afgesproken te hebben. Daarentegen kon ik intens verdrietig worden van gemaakte afspraken die niet doorgingen, kinderen die niet zuinig om gingen met mijn (maar ook hun eigen) spullen of iets anders deden wat voor mij dus niet ‘normaal’ was. Hoe ouder ik werd hoe meer verdriet dat deed. Dat sommige lang ruzie konden hebben snapte ik ook niet… En als ik iets had gedaan wat niet ‘normaal’ was kon ik daar dagen mee rondlopen en heel eerlijk weet ik die situaties nog steeds.
Toen ik ouder werd...
Mijn ouders begrepen mij ook niet altijd, vooral in de pubertijd werd dat moeilijker. Ik kreeg woedeaanvallen als ik me onbegrepen voelde of (dat weet ik nu) overprikkeld was. Woedeaanvallen die niet door de beugel konden en die ik tot voor kort nog regelmatig had. Soms kon ik daarentegen heel goed aangeven wat ik wilde en voelde. Maar dan alleen als het voor mij echt niet goed voelde.
Dankzij autisme
Door de diagnose autisme voel ik me niet meer gek of een idioot. Ik kan mijn grenzen beter bewaken en mijn emoties beter onder controle houden. Ik weet beter hoe te handelen als ik de grenzen over ga. Ik snap waarom ik op bepaalde dingen zoals onrecht juist fel kan reageren. Dat betekent niet dat ik nooit meer fouten maak. Maar ik luister beter naar mijn gevoel. De frequentie, de mate en de duur van de woedeaanvallen zijn bijzonder afgenomen. Mijn kwaliteiten heb ik meer mogen waarderen en ook datgene waar ik niet zo goed in ben, dat mag er gewoon zijn.
Ook kan ik me, door de diagnose, tegenwoordig na zo’n maand als augustus weer herpakken. Vandaag is een nieuwe maand begonnen en dus een nieuwe start. Weg met dat doordenderen en weer terug naar mijn gevoel.
En dat… Dat is precies wat ik onbegrepen meiden (en hun ouders!) mee wil geven. Zodat zij zich niet jaren onbegrepen en machteloos voelen. Net dat steuntje in de rug om datgene wat in hen zit te laten zien en vooral waarderen. En dat is waarom ik een kindercoachpraktijk heb!