Als klein meisje kon ik dat als de beste. Mijn ouders kregen terug van mijn juf dat zij op haar gevoel soms kinderen aansprak die iets hadden gedaan wat niet mocht. Maar dat ik haar controle was. Want wanneer ze de goede aansprak, was er niet zoveel aan de hand met mij. Maar als ze de verkeerde aansprak, nou dan was dat van mijn gezicht af te lezen. Ik vond daar wat van en wanneer ze door zou gaan, zou ik daar wat van hebben gezegd. Dat voelde niet OK!
Toen een andere juf in groep 6 vroeg welke regels we thuis hadden, stak ik als enige geen vinger op. Dat maakte haar nieuwsgierig en vroeg welke regels ik had. Mijn antwoord was dat ik geen regels had. En ik ervaarde dat ook zo, voor mij was dat namelijk ‘normaal’. Mijn juf is wel verhaal gaan halen bij mijn ouders en die hebben ook uitgelegd hoe het bij ons thuis ging. Dat ik dus wel degelijk aan bepaalde normen en waarden moest voldoen en dat er afspraken gemaakt werden. Maar ik voelde aan wat kon en wat niet kon. En wanneer ik grenzen over ging voelde ik dat ook.
Rond die leeftijd kwam er ook een ander gevoel. Ik voelde me steeds vaker onbegrepen en ongelukkiger. Maar waarom snapte ik niet. Ik had toch alles en iedereen deed hun best ook voor mij. Er werd soms van vriendinnetjes verwacht dat ik hun beste vriendin was of altijd maar af wilde spreken. Terwijl ik soms prima alleen kon spelen, liever met iemand anders speelde omdat ik dan niet hoefde te voetballen of juist niet alleen maar binnen zat. Ik vond het prima als anderen dat deden en snapte niet dat anderen verwachtingen van mij hadden zonder dat afgesproken te hebben. Daarentegen kon ik intens verdrietig worden van gemaakte afspraken die niet doorgingen, kinderen die niet zuinig om gingen met mijn (maar ook hun eigen) spullen of iets anders deden wat voor mij dus niet ‘normaal’ was. Hoe ouder ik werd hoe meer verdriet dat deed. Dat sommige lang ruzie konden hebben snapte ik ook niet… En als ik iets had gedaan wat niet ‘normaal’ was kon ik daar dagen mee rondlopen en heel eerlijk weet ik die situaties nog steeds.